Epilog - Game Over

Majka odeszła. Zwyczajnie, spakowała w walizki siebie i dziewczynki. Przeprowadziła się do ojca na jakiś czas. Mieszkanie wystawiliśmy na sprzedaż, bo ja sam nie potrzebowałem aż tyle przestrzeni, a i ją nie byłoby stać na opłacenia, i ogrzanie takiego metrażu, gdy już powróci do pracy jako kosmetyczka i fryzjerka.

Cały czas zastanawiałem się, jaką w tym wszystkim odegrałem rolę… ja i moi bliscy… ja i moja żona… ja i tyle trupów… ja i mały Kacper Sommers. Chciałem mieć pewność, że postąpiłem słusznie, dlatego ruszyłem do mieszkania Dominiki. Miałem daleko, ale postanowiłem się przejść. Słuchałem muzyki i konsekwentnie stawiałem krok za krokiem, byleby przed siebie.

Pod koniec dnia przychodzi do mych drzwi kołysanka ta

Ludzie zawodzą, pomimo szczerych chęci

Niektóre chwile chcę wymazać z pamięci

Musze zapomnieć, to wszystko jest bez sensu

Nie chce więcej się pojawić o złym czasie i w złym miejscu^*(15)

Wszedłem do mieszkania, drzwi były jak zwykle otwarte.

– Witaj Patryk – przywitała się Dominika, która właśnie stała przed lustrem w przedpokoju i się perfumowała.

Spojrzałem na chłopca, jedzącego ciastka i grającego na jakimś telefonie. Mój wzrok ponownie padł na Dominikę, znacząco pociągała nosem, co raczej nie było skutkiem lekkiego przeziębiania, a dowodem na to, że jednak nie rzuciła amfetaminy.

– Hej – odpowiedziałem smutno, siląc się na nieszczery uśmiech. –Jestem nie w porę? Wychodzisz? – dopytywałem.

– Tak, umówiłam się z Nikosiem, jesteśmy razem – pochwaliła się.

– Jesteś z młodym Maciejewskim?

– No, objął całe królestwo po ojcu. Dziś bar jest nasz.

– Kacper zostaje sam? – bardziej stwierdziłem, niż zapytałem.

– Jeszcze nie wiem, raczej Karolina do niego wpadnie. Napisze jej SMS-a. Jak Majka?

– Wyprowadziła się.

– To jak Amanda, wyleciała do Anglii z dzieciakami. – Wyjęła błyszczyk z torebki i zaczęła smarować nim swoje duże usta.

– Nie wiedziałem – przyznałem smutno. – Słuchaj, jak chcesz, to ja mogę z nim posiedzieć – zaproponowałem.

– Kochany jesteś. – Cmoknęła mnie w policzek. – Lecę, bo się spóźnię. Jak Majka do ciebie nie wróci, to sama cię poderwę. – Puściła do mnie oczko i zalotnie się uśmiechnęła. – Powiedz jej to, to może zmądrzeje. Kacper cię lubi. Popcorn jest w szafce, płatki też, mleka chyba nie ma, ale on woli nawet takie bez. To pa. – Wyszła i trzasnęła drzwiami. Nawet ich nie zamknęła.

Podszedłem do czarnowłosego chłopca w czapce z daszkiem, który skierowany był do tyłu. Jego grzywka nachodziła lekko na oczy, trochę się falowała.

– W co grasz? – zapytałem uprzejmie.

Wcisnął mi kawałek ciastka do buzi i pokazał palcem na mały ekranik.

– To smok – wyjaśnił. – Zije ogniem w te ludziów. – Uśmiechnął się, ukazując przy tym wszystkie mleczne ząbki.

– Fajnie, dasz mi spróbować?

Nie odpowiedział, tylko wcisnął mi tę gierkę w dłonie. Nacisnąłem kilka klawiszy, pojawiło się game over na ekranie, a do drzwi ktoś zastukał. Oddałem chłopcu telefon tłumacząc, że muszę otworzyć.

– Ale nie ziostawis mnie? Nie lubie być sam – powiedział, wpatrując się we mnie smutnymi, zielonymi oczami, tak podobnymi do oczu jego ojca.

Tyler też miał taką specyficzną barwę intensywnej, ciemnej zieleni.

W tamtej chwili miałem chęć płakać, cofnąć czas, wybrać inaczej, ale było już za późno. Życie nie posiadało opcji, noszącej tytuł wsteczny.

Otworzyłem drzwi i ujrzałem szczupłego blondynka, wyraźnie na kacu.

– Cześć Kamil – przywitałem się.

– Napisałeś mi esa, czułem, że tu dłużej zabawisz. – Władował się do środka. – Jak tam mały wojowniku? – zapytał Kacpra. – Piąteczka?

Mały przybił, roześmiał się.

Ledwie usiadłem z powrotem na sofie, a drzwi ponownie się otworzyły. Wszedł Aleks, nadal miał rękę na temblaku. Podszedł do nas i wyciągnął lewice w moją stronę.

– Prawą mam ograniczone ruchy – wyjaśnił.

Długo się zastanawiałem czy uścisnąć jego dłoń. W końcu musiałem przyznać, że historia ma takie same zakończenie, jaki był jej początek. Znów byliśmy we trójkę… w czwórkę, jeśliby liczyć Kacpra. Uścisnąłem dłoń Olka. Podniosłem tyłek z kanapy i uścisnąłem go w sposób możliwie jak najbardziej serdeczny.

– Siema bracie – powiedziałem ze łzami w oczach.

– Siema. – Wypuścił mnie i przywitał się z Kamilem. Potem przykucnął przy Kacperku i z torby sportowej, założonej na skos, wyjął grę planszową. – To chińczyk, grałeś kiedyś w chińczyka?

Kacper pokręcił głową i to tak intensywnie, że aż spadła mu z niej czapka. Nie przejął się tym ani trochę, nawet jej nie podniósł, by ponownie założyć.

– To my cię nauczymy. Rozpakujesz?

– Eheś – odpowiedział i zabrał się za odpakowywanie prezentu. Miał prawie trzy lata, nie miał ojca, nie miał… tak właściwie, to nie miał nawet matki.

– Ty też uważasz, że zrobiłem źle? – zapytałem Aleksa wprost.

Teraz już nietleniony, a rudawy blondyn spojrzał na mnie szmaragdowymi, smutnymi oczami i chwilę tak trwał, w tych kuckach zanim odpowiedział:

– Nie mam zdania.

– A ty Kamil? – dopytywałem tego drugiego, który rozsiadł się obok Kacperka i pomagał mu z kolorowym papierem w wyścigówki.

– Ja... staram się nie oceniać. Jest Kacper, jest tu i… i liczy się tylko przyszłość.

– Lozpakowałem! – zawołał trzylatek i z zadowoleniem stanął na kanapie nóżkami, podskoczył kilkakrotnie i nachylił się po dżinsową czapeczkę z daszkiem. Założył ją na swoją głowę i zeskoczył radośnie na podłogę.

Olek wskazał głową na stół, a Kamil zabrał z niego dwie puste butelki po piwie. Wyniósł je do kuchni i powrócił, gdy ja właśnie zajmowałem miejsce. Aleks usiadł na pufie, dokładnie naprzeciw mnie i Kacpra, Kamil zajął miejsce w fotelu, niczym pan domu i to taki zaspany, z wyraźnym kacem, który najwyraźniej go męczył od rana i nie chciał odpuścić. Rozłożyliśmy plansze i pionki w zaniedbanym, brudnym, śmierdzącym papierochami oraz wódą mieszkaniu, w którym całe swoje przyszłe dzieciństw miał spędzić, teraz jeszcze tak mały, Kacper Sommers.

Wykorzystane utwory:

^*(15) Chada - Pod koniec

A teraz prośba do czytelników:
Chciałbym, by każdy kto przeczytał, dał choć krótki komentarz od siebie pod tym epilogiem. Dzięki temu będę wiedział ilu was dokładnie było. Proszę, by nawet ci, którzy trafią tutaj za kilka miesięcy, za rok, dwa lub dziesięć lat, spełnili to moje końcowe, jeśli chodzi o tą opowieść, życzenie.
Pozdrawiam i z góry dziękuję.