Prolog - Praca kontra rodzina

Miałem nieco ponad trzydzieści lat i pracowałem w parszywym, na dodatek niewdzięcznym zawodzie. Ja do tego nawykłem, ale nie każdy był taki jak ja. Nie wszyscy potrafili wyłączać uczucia.

Tego dnia padał deszcz, dosłownie lało. Mój nowy partner – Antoni, siedział na schodach przed domem, w którym rozegrała się tragedia. Chował twarz między ręce i opierał czoło o kolana, a ja... a ja powstrzymywałem się, by nie sięgnąć do kieszeni przemoczonej bluzy, w której znajdowały się papierosy mojej żony. Rzuciłem lata temu. Nie chciałem na nowo nabawić się nałogu, ale nie chciałem też stać jak słup i... po prostu stać.

– Zawiozę cię do domu – zaproponowałem. – Sam też będę już leciał. Jestem jak zwykle spóźniony – dodałem, by go nieco ponaglić. Nie lubiłem patrzeć na ludzi, którzy użalają się i to nie dlatego, że ich nie rozumiałem czy nie byłem empatyczny. Po prostu nie umiałem ich pocieszać, a nie chciałem podejmować nieudanych, drażniących prób.

– Spóźniony!? – krzyknął na mnie Antek i podniósł głowę. W kącikach jego oczu zaświeciły skrywane łzy. – Ty jesteś, kurwa spóźniony!? To był siedmioletni chłopiec.

Spuściłem głowę, wygiąłem usta kilkakrotnie, przemieliłem językiem i w końcu powiedziałem, głosem wypranym z wszelakich emocji:

– Wiem. Tu był, dwa tygodnie, przetrzymywany siedmioletni chłopiec. Umarł. Jego już nie ma, a na mnie czeka żona i trzy dziewczynki. Nie mogę ich zawsze zawodzić. Dlatego podnieść tyłek za schodów albo będziesz lazł na piechotę, bo ja nie będę czekał w nieskończoność.

– Jesteś bezduszny – odparł, ale wstał i nawet miał na tyle siły, by jeszcze otrzepać spodnie.

– Uwierz, mam duszę – szepnąłem bardziej do siebie, niż do niego, a potem wyjąłem z kieszeni brudnych dżinsów telefon komórkowy. Wcisnąłem pierwszy lepszy przycisk, ale sprzęt nie zareagował rozbłyśnięciem ekranu. Zamiast tego pokazał mi moje własne odbicie. Kwadratową szczękę i puste oczy. Zakląłem siarczyście, ale w duchu, by nikt tego nie słyszał. Wkurzyłem się, że komórka znowu się rozładowała. Gdy usiłowałem wsunąć ją do kieszeni, to upadła na bruk. Podniosłem ją, nawet nie wycierałem z błota i deszczu. Spieszyłem się.

Szybko otworzyłem drzwi od strony kierowcy i usadowiłem tyłek w średnio wygodnym fotelu. Wolałem swój prywatny samochód, niż służbowy. Choć może nie powinienem mówić o nim „mój”, bo w rzeczywistości nie zarobiłem na niego, nie kupiłem go, nawet nie wybrałem. To był prezent od teścia, bez okazji – tak mówił. Choć w rzeczywistości była okazja. Cieszył się, że będzie miał córkę z głowy. Jego prezenciki, poczynając od jakiś drobnych karnetów na basen, spa czy siłownie, poprzez zagraniczne wycieczki, aż w końcu te, które znacznie przewyższyły rozmiar samochodu, czyli nowe, luksusowo urządzone mieszkanie oraz huczne wesele, były tym, co miało mnie przy Majce zatrzymać i sprawić, byśmy się nie rozstali. Gdyby tylko wiedział, że to ona miała powód mnie porzucić? Wtedy nikt nie wiedział, bo nawet ja sam nie miałem o tym pojęcia.

Z irytacją zazgrzytałem zębami i spojrzałem w boczną szybę. Antek w końcu doczłapał się i zaczął zajmować miejsce pasażera. Wkurwiało mnie, że trzy razy zamykał drzwi, zamiast od razu nimi pierdolnąć, by zamek załapał. W tamtych czasach, wiele rzeczy i, a może właśnie przede wszystkim, ludzkich, naturalnych, tak innych od moich zachowań mnie wkurwiało.

– Czujesz się winny? – zapytałem obierając kurs, nie wprost do domu, a wpierw do McDonaldu. Chciałem wziąć coś na wynos dla… właściwie już dla córek i chyba w końcu nadszedł moment, bym sobie w końcu to uświadomił, że ja już byłem ojcem.

– Odebrałem mu życie – szepnął, gdy ja stawałem na czerwonym świetle.

Przeczesałem palcami mokre włosy o kolorze wypłowiałej czerni i ponownie wcisnąłem gaz. Jechałem o wiele za szybko niż było wolno, ale... kto zabroni policjantowi?

– To był pedofil – rzuciłem do Antka na pocieszenie, w sumie bardziej od niechcenia i by coś w ogóle mówić, a nie by jakoś poprawić mu nastrój. Jak już mówiłem, nie potrafiłem podnosić ludzi na duchu.

– To był człowiek – stwierdził z dziwaczną nostalgią w głosie, od której mnie zachciało się bardziej pusto śmiać, niż ronić łzy nad losem tamtego sukinsyna.

W myślach żałowałem, że umarł tak lekko, tak od razu. Gdyby to zależało ode mnie, to by cierpiał. Nie celowałbym od razu w serce, nie chciał patrzeć jak pocisk rozrywa mu aorty. Gdybym miał możliwość, to wolałbym takiego człowieka przywiązać do dużej, stabilnej dechy, nacinać i solić, tak długo, aż by się wykrwawił, albo umarł z samego bólu.

W końcu dojechaliśmy do McDonalda, gdzie mogłem skupić wzrok na zgrabnej pani, która obsługiwała okienko, pod które właśnie podjechaliśmy.

– Trzy… te… zestawy dla dzieci. Dwa dla dorosłych. Soki zamiast coli, dwa z kurczaczkami, jeden z burgerem. A te duże, powiększone, mogą być z tortillą i jakąś sałatkę bez mięsa do tego – złożyłem zamówienie.

– Cola, fanta?

– Wszystko mi jedno. Antek? – rzuciłem w stronę partnera z pracy.

– Ja nie jadam śmieciowego żarcia – odpowiedział. – Zresztą dziś nic nie przełknę.

Przewróciłem oczami na te słowa, bo to znaczyło, że znowu zaczął się rozczulać nad minionym czasem. Olałem jego stan i dokończyłem:

– W takim razie... zapakować na wynos, proszę. Zabawki losowe.

Odebrałem dwa opakowania, podwiozłem Antka pod dom i miałem nadzieję, że ten szybko usunie swoje cztery litery z samochodu, a ja będę mógł wreszcie doczłapać się do własnego mieszkania. Jednak ten bardzo się ociągał z opuszczeniem pojazdu. Obracał klucze na palcach i patrzył mętnym, ponurym wzrokiem w przednią szybę. Był jakby nieobecny.

– Owczarek – przemówił w końcu, a ja pierw zauważyłem, że ruszają się jego usta, a dopiero później dotarły do mnie słowa wypowiedzi. – Naprawdę sądzisz, że mamy do tego prawo? Że możemy odbierać życie? – zapytał, a ja spojrzałem na niego z politowaniem.

– Jeśli ktoś się o to naprawdę prosi, by go odstrzelić, to czemu nie? – odpowiedziałem z drwiącym uśmiechem.

Po latach służby, podchodziłem do tematu zupełnie inaczej niż on. U niego, to był dopiero pierwszy trup.

– Pochodzę z katolickiej rodziny… – zadrżał mu głos, a potem zamilkł.

– Ja też i to moja prawdziwa zmora – wyznałem. – Normalnie, koszmary z niedzielnych kazań ojca, śnią mi się po nocach.

– Nie mówiłeś, że twój ojciec był pastorem?

– Mój ojciec był sędzią. Uwierz, to niewiele różni się od księdza. I jeden, i drugi, sądzi, że jest bogiem i ma prawo rozdawać pokuty innym.

Roześmiałem się i potarłem palcami podbródek. Wyczułem jak włoski zarostu przebijają się już przez skórę i uznałem, że na dziś dzień, będę miał jeszcze jedno zadanie, mianowicie – ogolić się.

– Chyba nigdy nie nawyknę do twojego poczucia humoru. – Westchnął rudzielec i przymknął swoje intensywnie zielone oczy. – Wiesz, u mnie w kościele, ksiądz mówił, że zabójstwo to grzech.

– Zależy kto ginie – zbyłem temat, przy okazji wzruszając też ramionami.

– A twoje sumienie? – dopytywał.

– Zabiłem cztery osoby, ani jednej nie żałuje – przyznałem całkiem szczerze. – Wysiadaj, spieszę się ponagliłem i ponownie, tego dnia, przekręciłem kluczyk w zamku, by odpalić silnik.

Antek wysiadł, zamknął za sobą drzwi. Oczywiście, jak zwykle, zrobił to źle, bo się nie domknęły i musiałem po nim poprawiać. Zdusiłem jednak w sobie zawód z tego powodu i ruszyłem w stronę domu.

Otwierałem drzwi bardzo powoli, delikatnie. Okazało się, że całkiem niepotrzebnie skradałem się niczym złodziej, bo nikt nie spał. Wszyscy czekali. Nawet najmłodsza, czternastomiesięczna Nina.

– Patryk! – krzyknęła kasztanowowłosa, sześcioletnia Marika, rzucając mi się na szyję. Wykorzystała ku temu moment, gdy tylko schyliłem się, by rozsupłać sznurówki.

– Tata! – dodała Amelia. – Co masz dla nas!?

Spojrzałem na czteroletnią blondyneczkę, bez jednej skarpetki na stopie, która przechadzała się po domu w samych, różowych majtkach.

Najmłodsza – Nina, doczołgała się na czworaka do moich nóg, więc wziąłem ją na ręce i w końcu natrafiłem wzrokiem na postać własnej żony.

Majka spojrzała na mnie z wyraźnym zmęczeniem w oczach. Westchnęła i wstała z kanapy.

– Jesteś spóźniony, jak zwykle – powiedziała z wyrzutem. – Odgrzać ci obiad?

– Jest na ciebie zła – wyszeptała mi do ucha Marika.

– Zauważyłem – odszepnąłem konspiracyjnie i odstawiłem dziewczynkę tak, by stanęła na równych nogach, a nie wisiała na moim karku. – Trzymajcie i idźcie do siebie. – Rozdałem zestawy, które wcześniej położyłem na białej komodzie, która miała takie śmieszne, krzywe giry. Mój przyjaciel – Kamil, powiedział mi, że taka moda panowała za czasów jakiegoś króla Ludwiga, ale nie miałem pojęcia ani którego, ani gdzie królował. – Weźcie Ninę z sobą – poleciłem i obserwowałem jak dwie małe dziewczynki nieporadnie się ze wszystkim zabierają i do tego jeszcze usiłują wziąć młodszą siostrę za ręce, bo ta tylko, gdy ktoś podtrzymywał ją z dwóch stron, stawiała samodzielnie kroki. Inaczej bała się chodzić. – Ruszcie, że głowami! – warknąłem, być może trochę za ostro, ale chyba nawet nie potrafiłem być inny. – Zanieście najpierw jedzenie, potem się po nią wróćcie!

– Kazałeś od razu, Patryku – odparła, nie kryjąc swojego oburzenia Marika.

Już dawno utraciłem nadzieję, że kiedykolwiek nazwie mnie „tatą”, ale... czy nazewnictwo naprawdę było takie ważne? Ostatecznie wolałem już, gdy nazywała mnie „wujkiem” niżeli po imieniu, ale wcześniej nie miałem serca, by zwracać jej na to uwagę, a teraz, teraz chyba sam nawykłem do takiej formy, na tyle, by z trudem, ale jednak ją przełykać.

Majka usiadła na krześle w kuchni, a właściwie to w jadalni, gdyż ta była z nią połączona. Zaczęła przeglądać jakąś gazetę.

– Ciekawa? – zapytałem, stając naprzeciw niej. Nawet nie zadałem sobie trudu, by zdjąć przemoczone do ostatniej nitki ubranie.

– Bardzo – odburknęła. Nie patrzyła na mnie, jakby się przed tym wzbraniała.

– Czytasz do gry nogami. Musisz mnie tego nauczyć. – Uśmiechnąłem się. Wstałem i zacząłem grzebać po szafkach. – Widziałaś może…

– Tak, wypiłam.

– Jak to wypiłaś? Ale wszystko? – Nie mogłem wydobyć samego siebie z tego stanu zdziwienia. Jeszcze raz przyjrzałem się uważnie mojej żonie, starając się w niej dostrzec jakieś stany upicia, ale nie zauważyłem ich. Była całkowicie trzeźwa.

– Walczę z twoim alkoholizmem. Piję więcej byś ty pił mniej – odparła, odrzucając gazetę na blat z takim hukiem i agresją, że aż prześlizgnęła się po nim i upadła na płytki, których wzór przypominał wykonanie z czystej kości słoniowej.

– Slaby żart. – Objąłem moją żonę od tyłu. – Wcale nie muszę pić. Skoro nie ma, to nie będę – zapewniłem, muskając w policzek. – Był kurator?

– Od miesiąca już nie przychodzi.

– O co mam zapytać, byś była milsza? – Usiłowałem pocałować ją jeszcze raz, ale się odsunęła.

– O sprawę, której jeszcze nie minął termin ważności – wyznała i poprawiła sznureczki przy swojej popielatej bluzie na zamku. Ubranie miało kilka mokrych plamek, które zapewne powstały w wyniku styczności z mokrym mną.

– Jak Tyler?

– Mój brat? – zdziwiła się, bo faktycznie temat przyrodniego brata mojej żony, nie należało do mych ulubionych. – Nadal siedzi, a do Domi nadal się nie można dodzwonić.

– Pewnie świetnie się bawi – usiłowałem zbyć temat. – O nią się nie martw. Takie jak ona, zawsze spadają na cztery łapy. – Wróciłem się do przedpokoju po zapakowane, śmieciowe jedzenie i jedno z takich opakowań postawiłem przed moją żoną. – Tortille możesz mi oddać, wziąłem ci sałatkę. Tym razem pamiętałem, że nie jesz mięsa.

– To teraz nie ma znaczenia. – Odstawiła papierową torbę na bok. –Przecież nie martwię się o nią, a o Kacpra.

– Rozumiem – odparłem, szamiąc frytkę.

– Jak możesz w takim momencie jeść!? – naskoczyła na mnie i wyrwała mi jedzenie z dłoni. – Mówię, że nie mogę się do nich dodzwonić.

– Rozumiem, że się martwisz. – Ponieważ ona miała moje frytki, to zacząłem rozpakowywać tortille. – Jednak nie możemy nic zrobić. Nawet, gdybyśmy urządzili zbiorową głodówkę i zagłodzili się na śmierć, to nie uniewinnią Tylera, a nawet nie skrócą jego wyroku. Nasze poświęcenie nie uczyni też z Dominiki wzoru rodzicielstwa. Dlatego, daj mi w spokoju zjeść kolację.

– Pamiętasz go jeszcze? – dopytywała. – Taki w czarnych włoskach, zazwyczaj na irokeza. Mały… trochę młodszy od Amelki.

– Pamiętam. Tydzień temu ich widziałaś, tak?

– Tak. Była u męża na widzeniach, wzięła syna.

– No więc? Chyba wszystko dobrze, nie? – zbyłem temat i napchałem sobie usta fast-foodem.

Majka, nie wiedzieć czemu, bardzo się zdenerwowała. Oddała mi moje frytki, konkretnie to rzuciła nimi tak, by upadły między moje dłonie i usiłowała wyjść z jadalni, w pewnym momencie się jednak zatrzymała.

– Jak tak dalej pójdzie, to będziesz sypiał w samochodzie i jadał po barach. Nie potrzebuję męża, którego wiecznie nie ma. – Odeszła, a ja z oddali usłyszałem dźwięki wydobywające się ze sporych rozmiarów telewizora plazmowego.

Wstałem, by udać się w ich kierunku, jednocześnie ciągnąc Coca-Colę przez słomkę, z papierowego kubeczka.

– Ja pracuje, mogłabyś być… – zacząłem, ale mi przerwała:

– Byłam wyrozumiała, gdy nie mieliśmy dzieci. Wystaraliśmy się o adopcje, po to bym ja miała zajęcie i nie czepiała się tego, że ciebie wiecznie nie ma, czy po to byśmy byli rodziną?

– Jesteśmy nią.

– Marika dostała aparat od mojego ojca. Sprawdź na ilu zdjęciach jesteś – poleciła chamowatym tonem i poczęła splatać swoje długie, brązowe włosy w kucyk, a potem założyła ręce na piersi i tak siedziała, niczym obrażona, mała, rozpuszczona królewna.

– Rozumiem, że to jest zaprzeczenie, że nie jesteśmy rodziną, tak? – dopytywałem, sadowiąc się obok niej.

– Nie wiem, Patryku. Rób co uważasz. Ja idę spać. – Wstała z kanapy i poszła do sypialni.

Wyraźnie tego wieczora mnie unikała, więc darowałem sobie podążanie za nią. Rozpiąłem mokrą bluzę i jeszcze zanim ją z siebie zdjąłem, to zmieniłem kanał.

Ledwie zdążyłem pozbyć się nie tylko bluzy, ale także dżinsów, a już przyszła Marika i usadowiła się obok mnie. Także popijała colę, niemiłosiernie przy tym siorbiąc.

– Co urwisie? – zapytałem sześcioletnią dziewczynkę.

Położyła swoją dłoń na moim ramieniu i poklepała, jakby dla dodania otuchy.

– Przejdzie jej. Szybko się obraża, ale szybko jej przechodzi – zapewniała. – Gdzie byłeś jak ciebie nie było? – dopytywała, ale nie patrzyła na mnie. Wzrok miała wbity w ekran telewizora, który właśnie pokazywał reklamę jakiegoś nowego aquaparku w Krakowie.

– W pracy – odpowiedziałem całkiem szczerze.

– Co robiłeś? – Reklama się skończyła, więc jej wzrok zawędrował na moją twarz.

– Pracowałem.

Nie wiedzieć czemu, ale udzielona przeze mnie odpowiedź, wprawiła dziewczynkę w rozbawienie.

– No ale jak? – nie dawała za wygraną.

Oparłem się wygodniej i nieco zsunąłem ze zmęczenia. Zastanawiałem się nad tym, ile tak naprawdę można powiedzieć tak małemu dziecku.

– Pilnowałem, by ludzie na ulicach byli grzeczni.

– Nie możesz pilnować byśmy my byli grzeczni tutaj?

– Były grzeczne – poprawiłem. – Chciałbym. Bardzo bym chciał być z wami tutaj od rana do nocy, ale muszę zarabiać. – Szybko zabrałem jej kubek z małych rączek i zacząłem łaskotać, byleby czymś ją zająć, by już nie zadawała więcej niepotrzebnych pytań.

– Pojedziemy do basenu ze zjeżdżaniem!? – krzyczała, śmiejąc się wniebogłosy.

Zgodziłem się, bo w sumie miałem zaległe trzy dni wolnego, a ten czas, był chyba najlepszym, a właściwie koniecznym, by je wykorzystać, zanim jeszcze moje małżeństwo na dobre nie runęło i nie zamieniło się w zgliszcza. Poza tym właśnie zakończyliśmy z Antkiem sprawę, więc musiałem się śpieszyć z tym urlopem, nim przyklepią nam kolejną.

Miałem racje, bo wspólny wyjazd, faktycznie dobrze nam zrobił. Majka w końcu miała okazje zobaczyć Kraków i jego zabytki, ja pokazać jej, gdzie spędzałem najwięcej czasu jako dziecko, a dla dziewczynek, to faktycznie, największą atrakcją był park wodny.

Nie spodziewałem się tylko, że po powrocie do domu, czekają na nas takie niemiłe rewelacje. Ledwie wróciliśmy z trzech dni pauzy, niosąc maluchy na rękach. Ja całą dwójkę, a Majka jedynie czternastomiesięczną Ninę. Odłożyliśmy je do łóżek, pomimo że były w zabrudzonych, od jedzenia w samochodzie, ubraniach.

– Jutro przyniosę wszystko z samochodu – powiedziałem do żony i włączyłem telewizor.

Akurat nadawane były wiadomości regionalne. Dostrzegłem dobrze mi znaną okolicę i znajomą twarz. Zrobiłem głośniej.

Niespełna trzyletni Kacper Sommers zaginął. Matka chłopca mówi, że zostawiła dziecko, dosłownie, na dziesięć minut samo w łóżeczku. Kacperek, według jej zeznań, spał. Kiedy wróciła ze sklepu, okazało się, że syna nie ma w domu. Zniknął też jego kocyk, gładki, granatowy i ulubiona maskotka – Reksio, postać z kreskówki. Ktokolwiek widział chłopca ze zdjęcia, proszony jest o skontaktowanie się z nami, pod numerem wyświetlanym na dole ekranu.

Spojrzałem na Majkę, która opierała o jedną ze ścian. Jej wzrok wskazywał na totalne przerażenie i niedowierzanie.

– Patryk, przecież to niemożliwe – powiedziała do mnie, ale jednak na tyle cicho, że ledwie to usłyszałem.

– Nie wiem. Zaraz zadzwonię do kolegów od zaginięć, wszystkiego się dowiem. – Wstałem z kanapy i sięgnąłem do kieszeni po komórkę. Nie było jej tam. – Zejdę po telefon do samochodu, pewnie został – oznajmiłem, wymijając ją potarłem pieszczotliwie o jedno ramie i wyszedłem.