Rozdział 1 - Bonapartego

Jeździłem po mieście. Właściwie to kręciłem się po nim bez celu, trochę po to by unikać domu. Na tę chwilę, mój stan, nie był odpowiedni do tego, by przebywać z trzema rozkrzyczanymi, pełnymi energii dziewczynkami i zamartwiającą się o bratanka żoną. Wszędzie wisiały plakaty ze zdjęciem dziecka… ze zdjęciem Kacpra – małego chłopca o ciemnych włosach i błękitnych, smutnych oczach. Radio także nadawało tylko o tym.

Mija trzecie doba poszukiwań – dudnił jakiś głos z głośników. Ten głos wspominał też o tym, że policja przeszukała okoliczne parki, piwnice i klatki schodowe oraz wszystkie miejsca, gdzie mógłby przebywać Kacper Sommers.

– Idioci! – warknąłem i przyłożyłem otwartymi dłońmi w brzegi kierownicy. – Co oni sobie myślą, że dwu i pół latek sam sobie otworzył drzwi, i poszedł na spacer? – zapytałem sam siebie i zmieniłem stację, byleby już nie słuchać w kółko i jednym i tym samym. Wystarczyło już, że w domu miałem przez to istne piekło.

Dziś w moim mieście ludzie, mają w oczach strach,

a gdy noc nadchodzi zamykają drzwi.

Oni chcą żyć dłużej, tajemnic nie chcą znać,

przez to mają tylko koszmarne sny.

Kto to widzi, ten to czuje, czuje, czuje, czuje,

każdego dnia obserwuje, to miasto nie zostawi cię bez ran^*(1)

Podjechałem po Antka, bo w sumie o to mnie prosił w SMS-ach. Nie wiedziałem czy pragnął wybrać się na zakupy i potrzebował tragarza, tak jak kiedyś, gdy wymieniał telewizor, czy może chodziło o jeszcze coś innego. Królewicz, oczywiście, nie mógł sam otworzyć sobie drzwi. Przychyliłem się więc do klamki, by go w tym wyręczyć. Zasiadł na miejscu pasażera i podał mi grabę. Chyba powinienem zacząć się przyzwyczajać, że mam innego partnera, ale... to nie było takie łatwe. Gdy się z kimś spędza ponad osiem godzin dziennie, to człowiek się jednak przywiązuje, nawiązuje się specyficzna nić przyjaźni i lojalności. Z Antkiem jeszcze tego nie czułem. Był za młody, za mało doświadczony, za naiwny i za delikatny do tej roboty. Jak więc miałem mu ufać? Jak na niego spojrzeć, by widzieć w nim kogoś, co najmniej równego mnie samemu?

– Jak żyjesz? – zapytałem dla zaczęcia tematu i bardziej z grzeczności, niżeli z ciekawości, bo szczerze średnio mnie obchodziło co u niego i obawiałem się, że typek zacznie się znowu nad sobą rozczulać.

– Jak co dnia. Koszmarny sen, fatalny poranek, robota i sen, który okaże się koszmarny.

– Po co wybrałeś taką robotę? – odważyłem się zapytać.

– Poszedłem w ślady ojca – wyznał z dziwną ckliwością w głosie, a ja poczułem tak dawno nieznany mi rodzaj dumy, spowodowany uświadomieniem sobie tego, że na całe szczęście ja nie poszedłem w ślady mojego.

– Był policjantem? – dopytywałem Antka.

– Nie, ale też robił to czego nienawidził, a jednocześnie nie mógł odejść.

– Czym się zajmował?

– Nami.

Roześmiałem się. Może to było trochę niegrzeczne, ale chyba lepszy śmiech, niż objechanie jego rodziciela od A do Z, czy ponowne zaczęcie tematu o nocnych koszmarach, spowodowanych zabójstwem ponad pięćdziesięcioletniego pedofila.

– Wybacz, że się śmieje, ale wolę traktować to jak żart – wyjaśniłem.

– A jak u ciebie? Majka nadal…

– Nadal. Nie odzywa się – odpowiedziałem i przejechałem na żółtym.

– Może ona ma racje.

– Antek, nie mogę wejść w drogę tym z poszukiwań… Nie mogę, choćbym chciał.

– Ale dobrze wiesz, że oni nie szukają. Wisi im dziecko dwójki narkomanów – stwierdził jakby z odrazą. – Obstawili dom, na wypadek okupu, bo wiadomo, że nikt nie zechce okupu. Przeszukali piwnice, wywiesili plakaty i powiadomili patrole. Czują się tak, jakby wypełnili należne im obowiązki, a reszta to już... to już nie ich broszka.

– A co więcej ja bym zrobił? – zapytałem z lekkim i złośliwym uśmiechem.

– Ty znasz to środowisko, w końcu to twoja rodzina.

– Była. Kiedyś.

– Wiesz, że po upłynięciu doby od zaginięcia dziecka, szanse na odnalezienie go żywego, maleją o trzydzieści procent. Minęły trzy doby. To bratanek twojej żony.

– Nie robię w poszukiwaniach – warknąłem przez zaciśnięte zęby.

– A kto ci każe robić? Możesz prywatnie podjechać, popytać. Majka przestanie wariować, bo przynajmniej będziesz mógł jej powiedzieć, że zrobiłeś ile mogłeś – przekonywał z taką dziwną nadzieją w oczach.

– Nie chcę znaleźć martwego dziecka w koszu na śmieci – odparłem bez cienia emocji, choć prywatnie, to się we mnie gotowało jak w jakimś kotle.

– Nie musisz go znaleźć w koszu na śmieci i nie musi być martwy.

– Nie chcę znaleźć dziecka, które kilka dni ktoś wykorzystywał! – powiedziałem podniesionym tonem, licząc na to, że tyle wystarczy, by zmienił temat. Ostatecznie zaginięcie Kacpra nie było moją sprawą, policja już miała dane chłopca i wszelakie informacje, więc to oni powinni go szukać, a ja nie powinienem mieszać się w śledztwo, nie mając do niego ni cienia dystansu.

– Możesz je przed tym ustrzec jeśli się pośpieszysz – nie ustępował dalej Antek.

– Minęły trzy doby – śmiałem zauważyć.

– Lepiej późno niż wcale.

– Jesteś gorszy od mojej żony!

– Ruszamy?

– Dobra. Tylko nie mam pomysłu od czego zacząć. Sąsiedzi nic nie widzieli…

– Na tej dzielnicy sąsiedzi nie widzieliby i nie słyszeliby nawet, gdyby im dziecko mordowano pod oknami. Wiesz dobrze jaka to okolica.

– Wiem. Ale ty mówiłeś, że masz jakąś sprawę.

– Chłopaki kazali nam dostarczyć na komendę jakiegoś gówniarza. Dzwonili do ciebie, ale nie odbierałeś.

Sięgnąłem po telefon komórkowy, który spokojnie spoczywał sobie na kokpicie i faktycznie, ten okazał się być rozładowany.

– Dobra, przejedziemy się po tego dzieciaka, dostarczymy na przesłuchanie, a potem pomyślę na jaki staw rzucić wędkę. Daj adres.

– Godebskiego, wieżowiec. Ja bym sprawdził sklep – rzucił jakby od niechcenia.

– Co? – zdziwiłem się.

– Sklep. Matka chłopca mówiła, że wyszła do sklepu na kilka minut i zamknęła drzwi.

– No i co z tego? Niejeden rodzić zamyka małe dziecko na dwie minuty i idzie po papierosy. Zwłaszcza na tej dzielnicy. Mnie samemu zdarzyło się zostawić dziewczynki i na przykład skoczyć na dół po sok, czy rano po mleko. – Zaparkowałem pod jednym z większych bloków w naszym mieście i nakazałem Antkowi wysiąść – skocz po tego gówniarza na ostatnie, ja zostanę w samochodzie. Tutaj winda nie działa.

Odstawiliśmy niejakiego Pawła K. na komendę, gdzie nasi koledzy go przesłuchiwali. Obiecali, że sami się wszystkim zajmą. Sprawa wydawała się błaha, jakieś porachunki bandy gimnazjalistów z nożami w roli głównej.

– Za dużo gangsterskich filmów – rzuciłem do Antka, gdy ten ponownie sadowił się na siedzeniu pasażera i włączał odtwarzacz.

Historia jak setki innych, pewnej dziewczynki

Właśnie chowała na ogródku zabawki do skrzynki

Tata smarował gwinty, mama jak zwykle w kuchni

Jeszcze nie wiedziała, że nie zobaczy już córki

Tuż obok furtki, stał szanowny sąsiad

Patrzył na małą Kasię, i kręcił cwel swego wąsa

I wszedł kurwa do środka, i nikt nie wie dlaczego

Ten pierdolony sąsiad dopuścił się najgorszego

Od lat był ojca kolegą…^*(2)

Antek nagle przyciszył. Spojrzał na mnie.

– No co? – zapytałem, zupełnie nie rozumiejąc o co może mu chodzić.

– Większość porwań dokonują osoby bliskie – przemówił bardzo powoli, jakby dopiero w tej chwili zdał sobie z tego sprawę.

Antek miał racje, gdy ginęły dzieci, za porwaniami zazwyczaj stały bliskie osoby. Nieraz bywały sprawy, typu córka skłócona z matką i babcia porywająca wnuka na kilka dni, ot tak, na wczasy. Historie dobrze się kończyły. Tylko, że na Kacprze nie zależało babciom, więc systematycznie ten scenariusz został przeze mnie wykluczony.

– Dominika ma brata – wyznałem.

– Czym on się zajmuje? – podpytywał rudzielec.

– Teraz jest mechanikiem samochodowym. Siedział pół roku, wyszedł za dobre sprawowanie. Kurator załatwił mu pracę, utrzymał się w niej.

– Za co siedział?

– Drobny diler, bójka w klubie, któraś z kolei. Wątpię, by on uprowadził siostrzeńca, ale nie szkodzi do niego podjechać. Zwłaszcza, że mamy blisko.

Podjechaliśmy pod zakład napraw samochodowych. Weszliśmy do środka wielkiego garażu, pełnego opon, narzędzi i rozłożonych na części pojazdów. Jakiś facet leżał pod samochodem. Kopnąłem go w buty. Wyjechał spod auta i spojrzał na mnie zamglonym wzrokiem. Widać było, że miał kaca. Usiadł, zdjął słuchawki z uszu, chwile odczekał i dopiero wstał. Głośna muzyka, płynąca z słuchawek głosiła ponadczasową prawdę:

Nie wiem czy bym mniej chlał

Gdybym teraz miał dzieciaka

Przecież ojców w melanżu

Kurwa widzę na czworaka…^*(3)

– Ogłuchniesz – rzuciłem uprzejmym tonem do chudego, czarnowłosego i nieogolonego od kilku dni faceta.

– Czego chcecie? – rzucił nieuprzejmym tonem.

– No patrz, Antek, jaki kolega niemiły.

– Wasi koledzy, maglowali mnie przez trzy godziny. Chciałbym odpocząć – odparł jeszcze bardziej warkliwie i agresywnie. Usiłował nas też zbyć, podchodząc do jakiegoś rozłożonego prowizorycznie stołu i szukając w pojemniku ze śrubkami.

– Też chciałbym mieć pracę, w której mogę odpoczywać – rzucił Antoś z chłopięcym entuzjazmem, czym wprawił mnie w lekkie rozbawienie.

– Tomek, ja nie przychodzę tu jako policjant, a jako człowiek. Jako rodzina Kacpra. Miałeś porachunki z dilerami… – zacząłem, ale ten szybko mi przerwał, jednocześnie, agresywnie odwracając się w moją stronę.

– Już dawno za to zapłaciłem – powiedział z naciskiem na zapłaciłem.

– Wierzę, ale powiedz co wiesz. Zwyczajnie zrzuć z siebie balast. Kiedy ostatni raz widziałeś siostrzeńca?

– Widywałem go niemal codziennie. Był bardziej moim dzieckiem niż Dominiki. To ja chodziłem z nim na spacery, kupowałem lody i puszczałem bańki mydlane.

– Co miało miejsce w dzień kiedy zaginął? – Postanowiłem kłuć żelazo puki gorące.

– Tobie powiem, ale przed policją masz milczeć – ostrzegł.

– Gdyby komendant wiedział, że tu jestem to powiesiłby mnie za jaja. Więc, sezamie otwórz się.

– Żarcik ci się widzę wyostrzył. Mały przepadł. Szukałem go wszędzie.

– Nie takie było pytanie – przypomniałem.

– Dominika powiedziała, że była w sklepie. Gówno prawda. Co chwile znikała.

– Dokąd?

– Do baru na Bonapartego.

– Tam bywają dilerzy – zauważył Antek.

– Tylko bywają? – zapytałem. – Ja mam wrażenie, że oni tam mieszkają – sam sobie odpowiedziałem.

– Nie wiem, nie bywam tam – warknął Tomasz, rzucając jakiś klucz na podłogę. Wcisnął ręce do kieszeni, a narzędzie wydawało jeszcze długo charakterystyczny dźwięk, który rozszedł się echem po całym pomieszczeniu.

– Dominika bywała, to znaczy, że ćpała?

– Może trochę. Trochę się też pogubiła po zamknięciu Tylera.

– Ile to jest trochę?

– Kilka razy na tydzień – odrzekł pytająco. – A ile to jest dużo?

– Kilka razy na tydzień – udzieliłem odpowiedzi. Odwróciłem się na piecie i wróciłem do samochodu.

– Gdzie jedziemy? – zapytał Antek, wsiadając.

Poczułem ulgę, że choć tym razem, udało mu się zamknąć drzwi tak jak należało.

– Nie domyślasz się?

– Do matki? – dopytywał, będąc niemal pewnym, że trafił.

– Nie, jeszcze nie. Pojedziemy do baru na Bonapartego. Strzelimy lufkę, pogadamy z dilerami.

– Oszalałeś? Jesteśmy psami, nie wpuszczą nas tam! – zareagował takim strachem wymalowanym w zielonych tęczówkach, że aż mnie to rozbawiło.

– Byłem w tym środowisku – rzuciłem, sięgając do kokpitu po gumę do żucia. – Nadal mam tam trochę znajomych.

Wykorzystane utwory:

^*(1) Pezet & Małolat - Dziś W Moim Mieście (Ft. Grizzulah)

^*(2) Chada - Tego Nie Da Się Naprawić (feat. Hades, Z.B.U.K.U.)

^*(3) Pezet & Małolat - Co By To Zmieniło (Ft. Molesta Ewenement & Grizzulah)