Rozdział 12 - Akustyka mieszkań

Postawiłem na stole trzy półlitrówki i dwa kartony soku, choć nie nawykłem do popijania. Kupiłem raczej tak na wszelki wypadek, gdyby u Kamila były jakieś panienki i miały ochotę na drina.

Siedziałem na jakimś krześle wartym kilka tysi, a Kamil stawiał słoiki po koncentracie pomidorowym, na jakiś antyczny, warty kilkanaście tysięcy stół. Nigdy nie lubiłem jego miejsca pracy. W sklepie z antykami czułem się naprawdę nieswojo.

– Mam z tego pić? – zdziwiłem się. Nawet nieco skrzywiłem.

– Nie mam tu nic innego, jak się nie podoba, to szoruj po kubeczki – odpowiedział z bladym uśmiechem. Z daleka wyczuwalna była jego irytacja. – Szkoda dzieciaka. Tylera nie żałuje, ale jaki by nie był to jednak człek, więc może trochę żałuje – bredził pod nosem, jakby sam nie był do końca zdecydowany.

– Ach, tak. Pozostaje jeszcze Aleks.

– Amanda twarda jak skała z zewnątrz i wewnątrz miękka jak gąbka. Małżeństwo się sypło, ale to chyba jej i dzieciakom wyjdzie na zdrowie.

– Czy ja wiem? Czasami odnosiłem wrażenie, że to ona bywała gorsza od niego, chwilami.

– Chwilami – powtórzył i spojrzał na trzy słoiki.

– Ja też piję bez przepitki – przypomniałem.

– Wiem, ale to... dla Aleksa, wiesz, tak z przyzwyczajenia. Zawsze pijaliśmy tak... we troje.

Rozumiałem smutek w jego głosie, bo i mnie nieraz nachodziła podobna melancholia, spowodowana tymi wszystkimi, wspólnymi wspomnieniami, gdy jeszcze byliśmy sobie jak bracia.

Zrobiliśmy na szybko trzy kolejki. Potem trzy wolniejsze, w błogim milczeniu. Cisza! Tego teraz potrzebowałem. Ciszy, tak głośnej, że nie potrafiłem w niej myśleć. Ciszy słów swoich i pseudo rozmówcy, i krzyków z głośników.

Tak wiele ocen wystawionych zbyt pochopnie

Wiele decyzji podjętych zbyt gwałtownie

Wracały do mnie, dlatego dziś biję się z sobą

Jedynie, a w życiu innych stoję obok

Czasem możemy nie znać czyjejś motywacji do czynu

I oddalamy się od racji, obierając zły azymut^*(13)

– Co cię gryzie? Już po wszystkim nie? – dopytywał szczupły blondynek.

– Nie wiem. Czuję jakiś niepokój. Nigdy nie odnaleziono pieniędzy, Aleks mówi, że nie on i nie Rolex mieli Kacpra. To wszystko jest… w ogóle, Olek się wypiera, by słyszał o kradzieży zanim o mu powiedziałem. Wpiera mi w oczy to wszystko, bym czuł się winny śmierci Sebka.

– Niemożliwe. Olek bywa kutasem, lubi zrzucać winę na kogoś, ale od tego ma zazwyczaj żonę.

– Nie wiem czy mu wierzyć – wyznałem.

– Patrzył ci w oczy?

– Tak – odparłem i wzruszyłem niedbale ramionami. Chwyciłem znowu za pełen słoiczek po koncentracie.

– Kto wie, może coś w tym jest. Chciał odzyskać forsę, to wiesz, włamał się do Domi i…

– Nie było włamania – wtrąciłem szybko.

– A zamknęła drzwi?

– Zarzeka się, że tak.

– Oni mają zamek na tester, nie otworzysz go byle czym. Włam zostawiłby ślad – powiedział Kamil, siląc się na ton, jaki mieli znawcy jakieś dziedziny.

– Może Amanda miała klucze, Olek odbił... – gdybałem na głos.

– Nie mieli. Nigdy nie mieli. Nawet dwa tygodnie temu byłem tam z Amandą i musieliśmy iść do brata Domki na górę, by otrzymać klucze.

– Co ty bredzisz? – zapytałem szybko.

– Nic nie bredzę, za mało wypiłem, by bredzić.

– Co to za krzyki? – Zacząłem się rozglądać dookoła, bo dochodziły mnie jakieś głosy, jakby głośny śpiew małego dziecka i jakaś awantura lub głośna rozmowa w tle.

– Sąsiedzi na piętrze, taka akustyka – odpowiedział spokojnie i spojrzał się wraz ze mną na sufit. – Skąd się dowiedziałeś o kradzieży? – drążył temat.

– Od Fabiana albo Darka, nie pamiętam.

– Wiedzieli od Seby?

– Seba nie kradł.

– To skąd?

– Pewnie od Aleksa – stwierdziłem, choć pewności to ja co do tego, już żadnej, nie miałem.

– Przyjmijmy na krótki moment hipotezę, że Aleks mówi prawdę. – Te słowa Kamila dały mi do myślenia, jak żadne inne.

– Akustyka mieszkań! – krzyknąłem. Wstałem, pochyliłem się nad stołem, by wychylić jeszcze pół słoika bez popity. – Wrócę… jutro, pojutrze, ale wrócę. Muszę coś sprawdzić!

Wybiegłem, bo okazało się, że jest trzecia osoba, nie trzecia od Aleksa i Krisa, ale był ktoś, kto mógł wiedzieć o ukradzionej kasie przed Aleksem, ktoś, kto mógł wiedzieć o tym z głównego źródła.

Stałem pomiędzy garażami, czekałem na Tomka. Brat Domi zjawił się spóźniony. Czarny T-shirt i czerwona rozpięta koszula, czarne rurki. Jednym słowem emo-pedał, ale nie to było teraz najważniejsze. Właściwie, to na obecną chwilę, jego ubiór w ogóle nie był ważny.

– Jak to było z porwaniem Kacpra, co? – zapytałem wprost.

– O co dokładnie pytasz? Myślałem, że to już zamknięta sprawa. – Nie wyglądał na kogoś kto by rozpaczał po śmierci siostrzeńca. Był raczej zirytowany tym, że powróciłem do wątku małego Sommersa.

– Nie nosisz żałoby po siostrzeńcu? – zauważyłem.

– Żałobę się nosi w sercu.

– Jak to było z tym porwaniem małego? Jak to zrobiłeś? Wszedłeś i go wziąłeś? Tak po prostu? Zawiozłeś do Olka? – dopytywałem.

– Nie wiem o czym mówisz – zarzekał się, ale jego postawa, nieznaczny krok w tył, to wycofanie, mówiło samo za siebie.

– Akustyka budynków mieszkalnych. Góra i dół, mówi to coś tobie?

– Nie rozumiem.

– Wiedziałeś o kasie, o ukradzionej kasie, zanim dowiedziałem się ja i zanim dowiedzieli się okradzeni, prawda? – Wyjąłem broń i wymierzyłem do Tomasza. – Nie uciekaj, bo strzelę i nie kłam, bo też strzelę. Nie zależy mi już. Mam raka, umrę w rok. Co za różnica czy spędzę ten rok w pudle, bo zabiłem gnoja co uprowadził siostrzeńca do gangsterów i tym przyczynił się do jego śmierci, czy będę patrzył na córki jak rosną i myślał jak rósłby Kacper? No gadaj, kurwa! – warknąłem zbliżając się do niego. Byłem tak roztrzęsiony, że naprawdę myślałem, że zaraz wystrzelę.

– Słyszałem jak Domi gada o kasie, chyba przez tel, kłóciła się. Słyszałem tylko jej głos. Niewiele, ale wiedziałem czyj to towar.

– No pewnie, nie trzeba mieć doktoratu, by się domyślić – przyznałem na głos, coraz bardziej zdradzając nerwowymi ruchami i niestabilnym tonem swoją irytację.

– Poszedłem do Kacpra, był sam, jak zawsze. Był głodny, brudny od czekolady, a po mieszkaniu walały się puste butelki, a nawet samarki. Alkohol miał na wyciągnięcie ręki. Chciałem, by Domi dostała nauczkę i przy okazji bym zarobił. Mały miał do niej wrócić po, maksymalnie, dwóch tygodniach.

– Dałeś go Aleksowi i tym miałeś spłacić swoje długi u niego?

– Nie. Aleks rozłożył mi dług na raty. Większość miałem już za sobą. Nie zagrażał mi. Za dobrze żyjemy z Amandą i nim, by się mścił, i tak dalej – wyznał bez skruchy w oczach.

Coś mi mówiło, że skurwiel mówi prawdę.

– Komu dałeś dzieciaka? – zapytałem wprost.

Wtedy padł strzał, ale nie z mojej broni, choć przez chwilę balem się, że to właśnie ona sama wypaliła. Zobaczyłem postać na garażach. Wstawała z kucek i biegła przed siebie. Pobiegłem za tym facetem, bo z pewnością, to był facet, co do tego akurat nie miałem wątpliwości. Strzeliłem w górę, ostrzegawczo, bardziej z przyzwyczajenia i świadomości, że raz przez brak takiego wystrzału, poniosłem, jakby nie patrzeć, cholernie wysokie konsekwencje. Typek wpieprzył się do piwnicy jednego z bloków, wszedłem za nim. Postrzeliłem go. Ciężko dyszał, a broń wypadła mu z dłoni. Padł na kolana. Podbiegłem i kopnąłem w pistolet, a ten ślizgnął się po podłodze w najodleglejszy kąt. Podniosłem typka za czarną koszulkę i odwróciłem, by leżał na plecach. Ściągnąłem mu maskę, choć nie musiałem tego robić. Już po tatuażach na rękach i łydkach, wiedziałem z kim mam do czynienia. Fabian zmarł na moich rękach, zdążył wybełkotać tylko niewyraźne:

– Przepraszam, to miało być inaczej.

– Cholera! – zakląłem. Wyjąłem telefon komórkowy i wezwałem karetkę, w pierwszej chwili jedynie do Tomka, bo Fabian Maciejewski był już martwy i nic nie było w stanie mu pomóc, nie było więc sensu wzywać do niego lekarza.

Pogotowie zabrało nieprzytomnego Tomasza Zimaka. W szpitalu, po trwającej osiem godzin operacji, okazało się, że ma szanse przeżyć, ale że kilka miesięcy będzie utrzymywany w śpiące farmakologicznej. Ostatnia nadzieja na dowiedzenie się prawdy właśnie utonęła albo przynajmniej zamarzła na dłuższy czas. Wsiadłem do samochodu i zdołowany postanowiłem wrócić do domu.

Chociaż to jest tylko mroku cień

Z całej wieczności to jeden dzień

To czysta prawda, prawda

Brudna prawda

I chociaż pewnie nie tego chcesz

Gaśnie zapałka ostatnia w deszcz

To czysta prawda, prawda

To jest brudna prawda^*(14)

Po drodze zadzwoniłem do Aleksa, miałem tylko jedno pytanie:

– Recepta na dziecko, jakieś zagraniczne?

– Nie rozumiem – odpowiedział słabym głosem.

– Recepta na lek na astmę dla dzieci! – krzyknąłem do słuchawki i pieprznąłem w kierownice dłonią z taką siłą, że przypadkowo uruchomiłem klakson.

– Nie wiem, nie wypisuje takich.

Wkurwiony się rozłączyłem. Ruszyłem do szpitala i odnalazłem pielęgniarkę, jedną z tych co mówiła o tej recepcie. Na szczęście jej nie wywaliła, tylko miała ją w szufladzie biurka. Udałem się z tym świstkiem do Aleksa i podsunąłem mu go pod sam nos. Przyglądał się. Założył okulary i wziął do ręki.

– Pieczątka moja – wydedukował. – Pliczek mój. No, ale to nie jest moje pismo i podpis też jakiś inny.

– Kto był u ciebie w gabinecie, w ostatnim czasie!? – Zabrałem receptę i zmiętą wcisnąłem do kieszeni dżinsów.

– Nie wiem, ja jestem tutaj, jakbyś…

– Zanim tu trafiłeś! – warknęłam.

– Nie wiem, chyba nikt. Daj mi jeszcze raz tę receptę?

– Po co? – zapytałem, ale wyjąłem ten kawałek kartki.

W sumie, nawet jakby ją podarł, czy spalił, to ja i tak już nie miałem niczego do stracenia.

– Chyba znam to pismo. Darek ma podobne – powiedział bez większego przekonania.

– Brat… znaczy mąż siostry Tylera?

– Tak, Przybylski – mówiąc to, spojrzał mi prosto w oczy.

Ponownie nie ujrzałem w tych szmaragdach zakłamania.

– Jak mnie wkręcasz, to cię zabije! – zapewniłem i skierowałem się do wyjścia.

– Nie wkręcam cię! – krzyknął, gdy ja trzaskałem drzwiami.

Wykorzystane utwory:

^*(13) Eldo – Granice

^*(14) Sokół i Marysia Starosta – Czysta brudna prawda