Rozdział 4 - Marnotrawna matka

Kiedy stanęliśmy przed bramą, prowadzącą do kamienicy, w której mieszkają Sommersi, okazało się, że stoi tam tłum ludzi. Było pełno naklejek i zdjęć Kacperka. Czyli świat był jaki był, ludziska, typu gapie, ciągle szukali sensacji, a reporterzy byli niczym hieny cmentarne.

Szliśmy po schodach do góry, gdy Tomasz zbiegał w dół. Nie spodziewałem się, że akurat na niego się napatoczymy.

– A ty skąd? – zapytałem, zauważając, że nie wyszedł z domu Dominiki.

– Mieszkam piętro wyżej – odpowiedział normalnym tonem.

Chwyciłem go za kaptur i szarpnąłem. Chciałem pójść z nim do jego mieszkania i nieco się rozejrzeć. Nie sądziłem, by ukrywał małego Kacperka u siebie w domu, ale... ale co mi szkodziło się rozglądnąć?

– Dopiero się remontujemy – wyjaśnił, otwierając drzwi, jednocześnie też poprawiając kaptur czarnej bluzy, który przeze mnie źle mu się ułożył.

Wszedłem do środka pierwszy, za mną wszedł Tomek i dopiero Antek. Widziałem w życiu biedę, ale nigdy aż taką. Uderzył mnie brak mebli, jedno łóżko, brak zasłon.

– Czemu mieszkasz w takich warunkach? – zapytałem. – Przecież zarabiasz – dodałem, wzruszając ramionami.

Usłyszałem płacz dziecka. Antek chyba instynktownie, przyzwyczajony już do płaczu Filipa, ruszył do zamkniętego pokoju. Poszedłem za nim, choć miałem świadomość, że to płacz niemowlaka, a nie niespełna trzylatka.

Po otwarciu drzwi, odczułem jakby ktoś przeniósł mnie w zupełnie inne miejsce... jakiś inny wymiar. Pastelowy fiolet na ścianach, śliczne łóżeczko, choć turystyczne, tęcza naklejona nad tym łóżeczkiem, kręcąca się i grająca karuzela niemowlęca i zasłonki w motylki.

– Mówiłem, że się dopiero remontujemy. Zacząłem od pokoju córeczki – wyjaśnił Tomasz, a ja oniemiałem, bo nawet się nie spodziewałem, że on ma dziecko.

– Dzień dobry – powiedziała do mnie młoda dziewczyna z dzieckiem na rękach.

Mała była dosłownie perfekcyjna. Miała blond włoski, loczki i niespełna pół roku. Poczułem dziwne ukłucie zazdrości w sercu, że ja nigdy tego nie doświadczę, że nigdy nie wezmę na ręce własnego dziecka, że mnie i Majce nie będzie dane wychowywać takiego malucha, od samego poczęcia.

– Pół roku temu, matka wywaliła nas z domu. Gośka była w ciąży – wyjawił Tomek. – Tyler pomógł załatwić nam to mieszkanie, pomógł przy przeprowadzce. Spłacałem pierw długi u dilerów, by mojej rodzinie nic nie zagrażało, potem wyremontowałem pokój córce, nasz może poczekać. Zgłosisz mnie do opieki społecznej? – zapytał, nie kryjąc swojej agresji.

– Spokojnie, nigdzie cię nie zgłoszę. – Położyłem swoją dłoń na jego ramieniu, by dodać mu otuchy.

– Kurator mnie już tym straszył, że jak nie będziemy mieli warunków, to zabiorą nam dziecko – wyznał ze łzami w oczach. – Takim jak my, ludziom, którzy się starają, to szybko zabrać dzieciaka, ale takim jak moja siostra, to tylko walicie zasiłki – warknął.

– Tomasz, spokojnie – powiedziała cichutko kobieta. – Wystraszysz Alicję.

– Przepraszam. – Tomek wyminął mnie, by pocałować żonę w policzek i dziecko w czoło.

Po tych dwóch minutach, mogłem z całą pewnością uznać, że był dobrym ojcem i dobrym mężem, albo że przynajmniej się starał takim być i udawało mu się to na tyle, by mnie przekonać do swojej transformacji. Pamiętałem go jako dzieciaka, takiego pseudo gangsta co się szlajał za wielkimi szychami, z nadzieją na dobry, łatwy i szybki zarobek.

– Pójdziemy już – zadecydowałem, a potem przystanąłem. – Skąd ten hałas? – Wskazałem na podłogę palcem.

– Z dołu. Policja jest u mojej siostry.

– I tak słychać?

– Taka akustyka – wyjaśnił. – Zamknę za wami drzwi.

– Życzę szczęścia – powiedział Antek do Tomasza, podczas wychodzenia.

Weszliśmy do małej kuchni, w której roiło się od naczyń i pustych opakowań po ciastkach i jogurtach. Oczywiście były też puszki i butelki po napojach, często alkoholowych.

– Czy znasz Rolexa? – zapytałem wprost.

Domi siedziała na kanapie, popijała piwo i patrzyła się na mnie, jakbym mówił po fińsku.

– Myślisz, że zna Rolexa? – zdziwił się Karpiński.

– Ja wiem, że go zna – odpowiedziałem pewnie i stanąłem naprzeciw kanapy.

Chyba wkurzyłem Dominikę, bo zasłoniłem jej telewizor i usilnie próbowała się tak wychylić, by móc dalej wgapiać się w plazmowy ekran.

– Mówi ci coś ksywka Rolex? – dopytywała Tamara.

– Może.

– Nie ma może! – warknąłem i podszedłem. Pochyliłem się nad stołem i zbliżyłem do niej swoją twarz. – Kryspin Cartier, dawniej Maciejewski, o ksywie Rolex. Znasz go?

– Nie wiem, muszę się zastanowić. – Wzięła lusterko do ręki i waciki kosmetyczne. Zmywała rozmazany pod oczami makijaż.

– Czy cię w ogóle obchodzi dziecko!? – wrzasnąłem i nie wytrzymałem. Przypieprzyłem pięścią o stół.

– Obchodzi, to mój syn – odpowiedziała bez cienia emocji w głosie.

– To dlaczego nie współpracujesz?

– Współpracuję. Policja już mnie przesłuchiwała tyle razy, że wszystko mi się miesza – poskarżyła się, ale ja ani trochę jej nie żałowałem.

– Posłuchaj Domi. – Usiadłem obok niej. – Cartier to niebezpieczny typ. Zamieszany nawet w sprzedaż organów. On może właśnie w tej chwili kroić twoje dziecko.

– Nie wiem który to – upierała się przy swoim.

– Wiesz. Wiesz, który to, bo ja też wiem. Bo oboje go znamy.

– A skąd ty znasz takich typów? – zapytał się Karpiński.

– Znam i już.

– Czemu ich nie zamknąłeś? – dopytywał.

– Bo nic na nich nie mam, oprócz plotek i przypuszczeń, poza tym nie robię w dragach i w handlu dziećmi – wyjaśniłem ostro, spoglądając na niego z dołu. Jednocześnie wkurzałem się, że on na mnie patrzy z góry.

– Od dziś robisz, jeśli on ma Kacpra.

– Jeśli on ma Kacpra, to Kacpra już nie ma – powiedziałem pewnie i ostro zarazem. – Dominika, dalej, otwórz się jak biblia na wiernych.

– Czasami przewoziłam dla niego towar – przyznała i w końcu skupiła uwagę na mojej twarzy.

– Narkotyki? – zapytała Tamara.

– Nie, mydło i proszki do prania. Oczywiście, że narkotyki! – warknęła i chyba podobnie jak ja, ubolewała nad niekumatością niektórych ludzi.

– Za co to robiłaś?

– Za kasę albo za działkę.

– Orżnęłaś go – wtrącił się Antek.

– Nie! – zaprzeczyła Domi, ale jej reakcja była tak udawana, jak gra aktorska w Trudnych sprawach.

– Wiemy, że tak, powiedz tylko na ile – wtrąciłem się.

– A czy to, kurwa, ważne!?

Nie wytrzymałem, uderzyłem ją z liścia w twarz. Nie lekko, wystarczająco mocno, by odczuła, ale też nie na tyle mocno, by jej kły wybić.

– Nic nie widzieliście – warknąłem do kolegów po fachu i koleżanki.

Wszyscy, jak jeden mąż, odwrócili się do nas plecami i zaczęli ze skupieniem rozglądać się po ścianach oraz suficie. Chwyciłem Domi za podbródek.

– Na ile go, kurwa, orżnęłaś? – zapytałem spokojnie, bardzo powoli, by mieć pewność, że moje słowa do niej trafiają, a nie odbijają się echem w jej pustym łbie.

Przewróciła oczami. Uderzyłem ja po raz drugi.

– Bez takich i odpowiadaj, bo będę tak robił do skutku – uprzedziłem. – Na ile go orżnęłaś? – powtórzyłem pytanie, bo zdawałem sobie sprawę, że prochy pewnie tak już jej wypaliły mózg, że nawet nie pamięta o czym toczy się między nami rozmowa.

– Trzydzieści.

– Trzydzieści? Czego trzydzieści? Trzydzieści setek?

– Trzydzieści tysięcy – odpowiedziała i dopiero wtedy, gdy ją puściłem, ona, z opóźnionym zapłonem, przyłożyła dłoń do swojego poczerwieniałego policzka.

– Jak to zrobiłaś? – zapytał Antek, odwracając się ponownie w naszą stronę.

– Ja nie brałam w tym udziału, tylko Seba. Ja do teraz czekam na gotówkę, ale go wcięło.

– Seba? Myślałem, że przewoziłaś koks z Damianem – zdziwiłem się i starałem jednocześnie połączyć wszystkie fakty.

– Damian tego dnia nie mógł. Miał sesje zdjęciową do kolekcji odzieży. Możecie to sprawdzić – zaproponowała, wielka, kurwa znawczyni.

– Oczywiście, że sprawdzimy – odpowiedziałem i wyszedłem z mieszkania, trzaskając za sobą drzwiami.

Byłem tak wkurwiony, że nawet zdarzyło mi się zapomnieć o Antku, ale ten sam mnie dogonił.

– Nigdy się tego po tobie nie spodziewałem – rzekł, jednocześnie pakując się do auta.

– Czego? – zapytałem, otwierając drzwi po mojej stronie. Zasiadłem na miejscu kierowcy i wyczekiwałem odpowiedzi.

– Tego, że uderzysz kobietę.

– To nie kobieta. Wysprzedała z tego domu, wszystko co się dało. Tam jest jeden, wielki chlew.

– Może się ogarnie – rzekł z nadzieją w głosie rudzielec.

– Może. Właściwie oby. Ogarnie się tylko, jeśli Kacper wróci, bez niego utonie w bagnie – zaprorokowałem.

Zrobiłem głośniej, bo nie miałem już siły o tym rozmawiać. Postanowiłem, jak najszybciej odszukać Sebastiana, ale nigdzie go nie było, w żadnym barze, parku, domu. Poddałem się i obrałem kurs na swoją dzielnice. Zaprosiłem Antka na kawę, widząc, że oczy to mu się kleją jeszcze bardziej niż mnie. Majka wypytywała czy już coś wiemy o Kacprze. Nie miałem dla niej dobrych wiadomości, właściwie nie miałem żadnych wiadomości, ale coś jej przecież powiedzieć musiałem. Zdecydowałem się na:

– Sądzę, że ktoś chce wymienić Kacpra na trzydzieści tysięcy, które Dominika ukradła wraz z Sebastianem. Sądzę, że zadarła z nieodpowiednimi ludźmi.