Rozdział 9 - Kilka tragedii

Rano odebrałem telefon, to był jakiś zniekształcony głos, ale przeczuwałem, że to Aleks. Szczerze, to się ucieszyłem, bo już zaczynałem powątpiewać, że mój plan się powiedzie, a Olek i Rolex byli jedynymi punktami zaczepienia. Innego nie mieliśmy, a więc to oni byli ostatnią nadzieją na odzyskanie małego Kacperka.

– Dziś, dwudziesta czwarta, żadnych glin, tylko ty i ten kumpel. Oddam wam bachora i tak mam go już dość, ciągle ryczy. Miejcie z sobą kasę.

Pojechałem z dobrą wiadomością do Dominiki, a kumplom z komendy nadal nie przyznałem się, że mam pieniądze i w ogóle, że robię to co robię, że coś planuję. Musiałem sprawić, by Domi też milczała, dlatego postanowiłem dać jej nadzieję. Niech wie, że od jej trzymania dzioba na kłódkę, zależy życie jej jedynaka.

– Jasne, nic nie powiem – odpowiedziała przez łzy. Trzęsła się i widać było, że jest na głodzie.

Siedziałem naprzeciw niej i żułem gumę. Zastanawiałem się czy nie bierze, bo już nie ma za co, czy może postanowiła w końcu rzucić to gówno w pieruny.

– Obiecaj mi, że Duszek wróci cały i zdrowy. Przysięgnij, że go odzyskasz.

– Zrobię wszystko co w mojej mocy – odrzekłem. – I jeśli go znajdę, to ci go oddam – dodałem po chwili, ledwie trzymając się swojej pozornej twardości, bo poczułem jak łzy napływały mi do oczu.

– Ja się zmienię, będę przykładną matką. Koniec z prochami i alkoholem. Znajdę legalną pracę. On będzie ze mnie dumny, tylko przysięgnij. – Klękała przy mnie, gdy to mówiła, a ja poczułem się dziwnie, bo nie nawykłem do tego, by kobiety padały przede mną na kolana.

Nawet moja własna żona, jak mi obciągała ustami, to nie na klęczkach, a zwyczajnie, tak po małżeńskiemu, gdy w łóżku leżałem.

– Przysięgam – odpowiedziałem i usiadłem na ziemi. Przytuliłem ją do piersi i pozwoliłem się wypłakać, bo to w sumie jedno co potrafiłem, czyli przytulić i milczeć. W gadaniu, by pocieszyć, nie byłem najlepszy, a właściwie to byłem w tym całkiem marny.

O dwudziestej czwartej wszystko było gotowe. Wcześniej jeszcze dostaliśmy SMS-a z miejscem wymiany. Poszliśmy we dwóch do tego lasu, w środku którego było głębokie jezioro, otoczone wielgachnymi, ułożonymi jeden na drugi kamieniami. Oczywiście jezioro było ogrodzone linkami i tabliczkami, informującymi o zakazie wstępu, gdyż groziło upadkiem z wysokości lub utonięciem. Kiedy wspinałem się na skałki, wraz z Antkiem, po zostawieniu pieniędzy tam gdzie kazali, zastanawiała mnie jedna rzecz i wypowiedziałem ją na głos:

– Jak oni przyprowadzą tutaj dziecko?

Rozległa się strzelanina. Padliśmy na ziemię i staraliśmy się bronić strzałami, choć szczerze to nie mieliśmy bladego pojęcia, w którym kierunku je oddawać.

Usłyszeliśmy płacz dziecka, następnie plusk i kilka krzyków. Antek zdjął koszulkę i skoczył do wody, bo dostrzegł tam jakąś maskotkę, gdy poświecił latarką. Nie wiedział… nie czuł… nie myślał… nie wiem, ale był postrzelony. Nie dał rady wypłynąć, a ja nie pomyślałem, by iść mu na ratunek. Nie wiedziałem, że się topi, bo byłem zajęty obroną własnej dupy. Poza tym naprawdę kiepsko pływałem. Tego dnia żona Antoniego Pawlaka została wdową, a trzymiesięczny Filip sierotą.

Tamtego dnia nie tylko żona Antka straciła męża i nie tylko jej syn stracił ojca. Aleks został postrzelony w ramie, wezwałem karetkę. Zabrali go do szpitala. Był poddany ciężkiej operacji, bo okazało się, że padł też inny starał, który przebił płuco. Nie wiedziałem czy przeżyje i miałem to gdzieś, ale Amanda płakała.

Cartier zginął w drodze do szpitala. Osierocił troje dzieci. Żona rozpaczała. Nie miała pojęcia czym zajmuje się jej mąż, choć byli z sobą tyle lat... niemal dekadę małżeństwem, a ile znali się wcześniej, to o tym nawet ja nie miałem pojęcia.

Ciała Kacpra Sommersa nie odnaleziono, pomimo prób specjalnej ekipy, tej takiej od nurkowania. Został po nim tylko przyjaciel-Rex. Mały, pluszowy miś z grzechotką zaszytą w brzuchu. Mokry od brudnej wody.

Mnie zwolniono dyscyplinarnie i wytoczono sprawę za niewłaściwe działanie bez zezwolenia, a nawet za użycie broni bez ostrzeżenia, bo nie oddałem pierwszego strzału w niebo, a to moja kula zabiła Rolexa.

Dominika zaczęła ćpać jeszcze więcej, a Majka chodziła struta i płakała w wolnych chwilach. Myślę, że nie umiała mi wybaczyć, że ją zawiodłem.

Czasami wyrzucała mi, że nawet jej nie powiedziałem o tym poronionym planie, że ona byłaby przeciwna, że pewnie pogadałaby z Amandą, a ta wpłynęła na męża i Aleks sam oddałby nam Kacperka. Tłumaczyła, że wtedy nie byłoby trupów.

Na naszej komodzie, w salonie, stało zdjęcie w ramce z czarną wstążką w lewym, dolnym rogu. Zdjęcie małego, niespełna trzyletniego chłopca, ubranego w granatową koszulę, żółtą muszkę i czerwone szelki w białe kropki. Był uśmiechnięty… takim chcieliśmy go pamiętać.