Rozdział 8 - To mafia

Odstawiłem Majkę do domu, bo postanowiłem Dominikę samemu już odwieź, by Mai nie narażać dłużej na jej widok. Blondynka rozkleiła mi się w samochodzie. Opowiadała o tym jak trudno jest żyć samemu i utrzymać małego chłopca oraz siebie w tym, pieprzonym, mieście pełnym bezrobocia.

– To cię nie usprawiedliwia – oznajmiłem bardzo poważnie.

– Wiem, ale czy oni dali mu jeść?

Przez moment nie wiedziałem co ona pierdoli i nawet przeszło mi przez myśl, że być może coś wciągnęła ukradkiem, gdy nie widziałem i teraz ma jakieś zwidy czy omamy.

– Gdy kładłam go spać był głodny – dopowiedziała po chwili i zrozumiałem, że mówi o synku. – Powiedz mi, że dali mu na śniadanie jego ulubioną kaszkę i włączyli Power Rangers, uwielbia ten film, tak jak Tyler.

– Nie mogę ci tego powiedzieć, bo nie wiem! – warknąłem. Nie zamierzałem jej czynić złudnych nadziei, a na słowa otuchy, moim skromnym zdaniem, nie zasługiwała ani trochę. – Odstawie cię do domu. Karolina niech z tobą posiedzi. Jakby coś się działo, to wezwij gliny. Tylko pierw daj mi kasę.

Dominika wyjęła pieniądze i wpakowała je do małego, damskiego plecaczka. Wziąłem gotówkę i podjechałem po Antka.

– Nie możemy jechać do Cartiera z pieniędzmi. Powystrzela nas, a kasę gwizdnie i pójdzie dylu – wyjaśnił, rozgorączkowany zapinając bluzę na gołe ciało. Spodnie miał wciągnięte na spodenki od piżamy i to takie podciągnięte nad pępek.

– Daj spokój. Co innego mamy zrobić?

– Wezwać kryminalnych – oznajmił jakby to była najoczywistrza oczywistość.

– Jeszcze zrobi się strzelanina i dzieciak ucierpi. Wierz mi, lepiej się z nim dogadać.

– Nie możemy iść z gotówką, wystarczy, że powiemy, że ją mamy, a pewnie będzie po nas – wyrokował swoim czarnowidztwem.

– Tu masz racje. Zostawimy forsę u ciebie, a Karpiński i ta cała Tamara nie muszą o tym wiedzieć. W ogóle mają o tym wszystkim nie wiedzieć.

– Stracimy przez ciebie robotę – stwierdził nieuprzejmym tonem, jakby już miał dosyć moich dobrych pomysłów, a ja przecież się dopiero rozkręcałem, bo w sumie to nawet jeszcze roku razem nie przerobiliśmy.

Wsiedliśmy do samochodu bez gotówki. Dla nas obu było po równi niepojęte, jak życie chłopca może być warte trzydzieści tysięcy. Pod adresem, w którym ostatnio widziano Cartiera, nie było nikogo. Pojechałem więc do Aleksa, mając świadomość, że tych dwoje chyba od zawsze razem współpracowało, jeszcze jako takie szczyle, zamieszkujące wspólnie jeden pokój w domu dziecka.

Zadzwoniłem do furtki, a cały ogród nagle się oświetlił, jakby co najmniej Wielkanoc była, albo jakieś Boże Narodzenie. Nawet ciuchcia z wagonikami, zaczęła jeździć na około fontanny. Domyśliłem się, że to pewnie zabawka chłopaków. Aleks już tak miał, że rozpuszczał ich wypasionymi gadżetami, które dzieciakom w ich wieku, ani trochę nie były potrzebne.

Amanda podeszła do nas, w samej skąpej piżamce. Nie było się co jej dziwić, w końcu była czerwcowa noc.

– Ja do Aleksa. My do Aleksa – poprawiłem się szybko.

– Nie ma go – odrzekła. Miała śliwę pod okiem, tym razem znacznie bardziej widoczną, jakby ktoś jej konkretnie poprawił.

– Wiesz gdzie możemy go znaleźć? – dopytywałem.

Wzruszyła ramionami, zacisnęła usta w wąską kreskę i pokręciła powoli głową.

– Nie mam bladego pojęcia. Być może ma dyżur w szpitalu albo siedzi w jakimś klubie, może rżnie w karty w jakimś domu czy piwnicy. Nie wiem gdzie macie go szukać, ale jak już znajdziecie, to powiedzcie, że zapasy w lodówce się kończą i niech z łaski swojej zrobi zakupy, bo chłopcy nie mają już Kubusiów.

– Oczywiście. – Uśmiechnąłem się do niej ciepło. – Jakby pojawił się w domu, zadzwoń. Znasz mój numer.

– Tak, gdzieś nadal go mam – odparła z dziwną nostalgią w głosie, choć oprócz jednego, jedynego pocałunku, wykonanego po pijaku, to nigdy nic więcej nas nie łączyło.

Ponownie wsiedliśmy do samochodu i dla odmiany, choć raz nie szukaliśmy Kacpra, a właśnie rozpoczęliśmy poszukiwania Aleksandra Górskiego. Zaczęliśmy od szpitala. Już na parkingu, podsłuchaliśmy ciekawą rozmowę dwóch pielęgniarek.

– Znalazłam receptę w gabinecie lekarskim – oznajmiła ta pierwsza.

– Co w tym dziwnego? – pytała ta druga.

Starałem się nie wychylać przez okno, tylko schylić możliwie jak najmocniej, nadstawić uszu i słuchać.

– Podpisał ją Górski, ale była wystawiona na dziecko, które wyjechało z rodzicami za granicę.

– Może przyjechali w odwiedziny do Polski? – gdybała ta druga, ta o wiele ładniejsza od swojej koleżanki.

– Sprawdziłam to, zadzwoniłam i zamówiłam się wypełnieniem jakieś ankiety, którą pominęliśmy. To dziecko nadal przebywa w Berlinie. Poza tym Górski jest neurologiem, a lek był wypisany na astmę.

– To on, miałeś intuicję – pochwalił mnie Antek.

Nie słuchaliśmy już tych siostrzyczek, tylko wysiedliśmy z samochodu i podeszliśmy do nich. Zapytaliśmy o dyżur pana Aleksandra Górskiego, który jest poszukiwany… oczywiście nie przez policje, a przez długoletniego przyjaciela, ponieważ w jego domu doszło do pożaru.

– Coś poważnego się stało? – zapytała blondynka.

– A co, martwisz się o ukochanego doktorka? – rzuciła z sarkazmem brunetka.

– Panie, przestańcie. Nic się nie stało, ale firma ubezpieczeniowa potrzebuje hasła. Jego żona jak to kobieta, nie ma głowy do numerków.

– No, ona to tylko wydawać umie – skomentowała ta czarna.

Zagryzłem zęby, bo choć o Amandzie nie miałem całkiem dobrego zdania, to gdzieś w tym wszystkim uważałem, że skoro potrafiła tyle w życiu Olkowi wybaczyć, to to jednak musi być jakiś rodzaj miłości, a nie czysty materializm i chęć zaznania luksusu oraz wygody za czysty frajer. Chociaż, czy w życiu w ogóle istnieją inne zasady, niż niepisane, ale i tak wszędzie obecne, coś za coś?

– Górski ma trzy dni wolnego. – W końcu padła odpowiedź.

Wróciliśmy więc z Antkiem do samochodu i szukaliśmy dalej.

W końcu nam się udało. Górski siedział w Vipie i podziwiał pannice kręcące dupkami na rurze. Popijał przy tym alkohol, warty tyle co moja trzydniówka, ale co tam… gangsterowi przecież się należy, choćby za tak stresujący zawód.

Przysiadłem się.

– To prywatne przyjęcie – oznajmił, nawet na mnie nie patrząc.

– Wierzę, że lubisz być z panienką, czy też z panienkami sam na sam, ale niestety, jak już tu jestem, to tak łatwo nie wyjdę.

– Jak zechcę, to ochrona cię wyrzuci – odpowiedział i rozwalił się jeszcze bardziej na tej kanapie, którą teraz oboje zajmowaliśmy. – Chcesz? – zapytał wyciągając paczkę fajek w moją stronę. Były mentolowe, więc domyśliłem się, że należały do Amandy, bo Aleks to chyba nawet nie palił, przynajmniej nie za czasów kiedy go jeszcze znałem i na swój sposób szanowałem.

– Nie, nadal nie palę – odpowiedziałem.

– A ty, młody?

– Dziękuję – odpowiedział Antek i wziął jednego.

– Laska. – Aleks przywołał jedną ze striptizerek do siebie. Ta podeszła, a on wypłacił jej tak solidnego klapsa, że aż mnie zabolało od samego patrzenia. – Ruszaj się jak należy, a teraz zabieraj się do baru i wróć z ogniem dla tego młodego człowieka.

– Okay – odpowiedziała i posłusznie opuściła viproom, by po minucie wrócić z zapalniczką.

Przez okres trwania tej minuty, my nie zdążyliśmy dojść do niczego konkretnego.

– Kupę lat mnie tutaj nie było – wspomniałem na głos.

– Nieco ponad rok – odpowiedział skrzywiony, farbowany blondyn.

– Masz odrosty – napomknąłem.

– A ty, oczywiście, przyszedłeś tutaj gawędzić o moim pi arze?

– Ara to taka papuga, kolorowa, o ile mnie pamięć nie myli.

– I gadająca – podpowiedział Olek.

– Właśnie i ja chciałbym, byś w taką papugę się na moment zamienił, i zaczął gadać.

– O czym?

– Może o tym, jak zakatowałeś niewinnego chłopaka, który nawet cię nie okradł, bo dostał delirki i z przewozem zastąpił go ktoś inny.

– Nie wiem o czym mówisz.

– O Sebastianie Przybylskim.

– Zmarł? – zapytał z cynicznym uśmieszkiem niewiedzy, sztucznie wymalowanym na ustach.

– Tak. Nie udawaj zdziwionego.

– Mam być smutny czy płakać ze szczęścia?

– Masz powody do radości? – dopytywałem.

– Oczywiście, jednego ćpuna mniej. Pieprzeni dilerzy teraz są wszędzie. – Aleks złapał dłonią za materiał własnej koszulki na klacie. – Boję się o przyszłość moich dzieci. – Niemal miał łzy w oczach, gdy to mówił. Po chwili jednak się zaśmiał.

– Nie udawaj, wiem, że to ty go zabiłeś.

– Nic nie wiem o zabójstwach. Jestem szanowanym lekarzem i właścicielem prestiżowych klubów nocnych, a nie zabijaką. Jednak jeśli ktoś mnie okradł i nie żyje, to chyba mam prawo wznieść toast za sprawiedliwość, nie sądzisz? – Nie czekał na odpowiedź. Podniósł rękę do góry i pstryknął. – Lauro, szampan, najdroższy.

– Cześć – rzekł Kryspin, który nagle pojawił się znikąd i usiadł naprzeciw mnie w fotelu. – Kim są panowie?

– Chyba naszymi przyjaciółmi. Powiedzieli, że nie żyje ktoś kto nas okradł. Wrogowie przecież nie przynieśliby nam tak dobrych wieści, prawda Patryku? – zapytał.

– Ach, ci życzliwi koledzy – powiedział z westchnieniem Rolex i przejął od Laury kieliszek, ja także się napiłem.

Aleks swojego drinka odstawił na czarny stolik, na którym posypane były kreski, jakby zostały wcześniej przygotowane na zaś, na w razie czego, jakby któregoś naszła nieodparta ochota sobie wciągnąć.

Cartier się nie krępował. Odkurzył drogą kokę, jakby to był proszek warty kilkanaście złotych. Dziwiłem się, jak mógł wpuścić w kanał dwie stówki, ale przecież gangsterów na to stać. Nie mają co robić z pieniędzmi, to szaleją i wariują.

– Chcemy wymienić waszą kasę na małego Sommersa – odezwał się w końcu Antek.

– Interesy widzę. Mało mnie one. Pójdę do panienek. – Rolex wstał, a w jego srebrnej marynarce od najnowszych i najmodniejszych projektantów, odbijały się wszystkie światła. Wyszedł.

– Mam gdzieś co zrobiłeś i co robiłeś, i też to co będziesz robił. Możesz mieć swoje dziwki, koks, nielegalne ruchy w tym mieście. Tacy jak ty, wcześniej czy później, ale zdychają sami. Jednak teraz proponuje ci układ. Odzyskasz pieniądze i oddasz dzieciaka. Pozbędziesz się kłopotliwego trzylatka i jeszcze na tym zyskasz – przekonywałem.

– Zaraz, zaraz. Ty chcesz kupić dziecko? – zapytał rozbawiony. – Idź do mojej żony, ma tak dość Patrysia, że zapewne ci go sprzeda… pewnie nawet dopłaci, abyś go sobie zabrał

– Bardzo zabawne. Oddaj Kacpra, nikomu nie powiem, że był u ciebie. Udam, że znalazłem go w parku, w jakiś krzakach, że się błąkał. Wtajemniczeni są tylko dwaj z posterunku, zatkam im dzioby.

– Myślałem, że psy mają pyski – udzielił się znowu tym sarkastycznym tonem.

– Aleks, naprawdę mam w dupie twoje dziwki i prochy, chodzi mi tylko…

– Stój, czekaj, czekaj. – Olek wyciągnął srebrny rewolwer zza spodni. – Podwiń koszulkę.

– To całkiem nie w moim stylu – stwierdziłem i z załamaniem oparłem się o oparcie kanapy.

– Podwijaj i nie skoml jak szczenie.

– Proszę, zadowolony? – zapytałem, odsłaniając gołą klatę.

– A kolega się rozepnie – rozkazał i zamachał spluwą, jakby chciał Antka w ten sposób ponaglić.

Rudy rozpiął bluzę i nawet nie trudził się z jej ponownym zapinaniem.

– Zadowolony, nie mamy przy sobie podsłuchu! – uniosłem się, bo już zaczynało mnie irytować takie marnotrawstwo czasu. Chciałem w końcu mieć jasną i klarowną sytuacje. Wiedzieć czego mogę się spodziewać i chociaż domyślać się co mam dalej robić.

– Rozmontuj telefony, obydwa. Kolega także – rzucał dalej rozkazami Aleksander.

– Kurwa, jakie cyrki odpierdalasz – zamarudziłem, ale posłuchałem go i wyjąłem baterie, zarówno z LG jak i z Noki, bo w tej chwili Kacperek był najważniejszy.

Antek także wykonał polecenie.

– Wrzuć mi kasę do skrzynki na listy, a może dzieciak będzie jeszcze żywy i nietknięty. Wiesz ile pedofilii jest w tym mieście? Kto wie, może jak jego mamuśka odkupi winy, to bachorek się znajdzie. – Aleks uśmiechnął się z wyższością i przybrał taki wyraz twarzy, jak najgorsi sadyści na filmach.

Nie wytrzymałem, wyjąłem broń z kabury i wymierzyłem w kogoś, kto kiedyś był moim przyjacielem.

– Antek, wyjdź, nie będziesz tego widział.

– Oszalałeś?! – uniósł się.

– Wypierdalaj! – wrzasnąłem tak głośno, że chyba mnie na całą ulicę, a i ze dwie dalej było słychać.

– Jak sobie życzysz. – Rudzielec z niezadowoleniem, ale opuścił pomieszczenie.

– Strzelisz do mnie? – zapytał Olek rzeczowo, tak bardzo konkretnie.

– Ty też do mnie mierzysz. Mierzysz do policjanta. – Wskazałem brodą na jego srebrny rewolwer.

– Już nie mierzę. – Aleks odrzucił broń na bok. – Co Patryś? Zabijesz mnie? – dopytywał.

– Nawet nie wiesz z jaką przyjemnością bym to zrobił – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Wstałem od stolika.

Olek także wstał. Wzniósł ręce do góry i odwrócił się tyłem do mnie.

– Strzelisz staremu kumplowi w plecy? – spytał, kładąc dłonie na kark. – A może mnie aresztujesz, jak podrzędny, uliczny kundel? Myślałem, że masz więcej klasy, że jesteś ostrzejszy.

Nie bał się, jakby wiedział, że nie wykonam strzału. W końcu odwrócił się do mnie przodem. Podszedł tak blisko, że lufa mojego Glocka dotykała jego klatki piersiowej. Złapał mój nadgarstek i nakierował broń na serce. Spojrzał w moje oczy, tymi swoimi błyszczącymi szmaragdami:

– Strzel, bo choć kocham nienawidzić życie, niczym doktorek Hause, to możesz mi je odebrać, możesz poczuć się Bogiem i to będzie piękna chwila. Jednak, stojąc naprzeciw mojej żony i dzieci, to ty będziesz musiał spojrzeć im w oczy, i powiedzieć twój mąż i ojciec twoich dzieci nie żyje. Będziesz potrafił to zrobić, Patryku?

– Amandzie byłoby sto razy lepiej bez ciebie – stwierdziłem.

– Jeśli naprawdę tak myślisz, to oddaj strzał. Tylko jedna kula, w to miejsce, umrę w pół minuty w bólu i męczarniach, będziesz na to patrzył i będziesz mógł powiedzieć sobie uratowałem świat od dilera i przestępcy, ale też będziesz zdawał sobie sprawę, że wielu dzieciakom odebrałeś świetnego lekarza, a moim dzieciakom świetnego ojca i dobrą, bogatą przyszłość. Będziesz zdawał sobie sprawę, ilu zasiądzie po nas… po mnie i Rolexie, do tego koryta. Widoki na bycie bossem pociągają niejednego i to my tych podglądaczy powstrzymujemy. Chcesz, by miasto podziurawiło się jak ser szwajcarski, podczas wojen o moje stanowisko, to strzel. No, na co, kurwa, czekasz!? Strzelaj! Trzy! Dwa! Jeden! –krzyknął, a ja nagle poczułem ciepło bólu na policzku. – Pizda jesteś, a nie glina. Niejednej dzieciak, by taką szansę wykorzystał.

Schowałem broń, a Aleks w tym czasie usiadł ponownie na sofie.

– Po prostu wolę cię widzieć do śmierci za kratkami, niżeli w trumnie. Nie zasługujesz na wieczny odpoczynek od dnia dzisiejszego, a na posuwanie przez pedałów w celi.

– Schlebia mi to, ale nie jestem gejem.

– Nie będziesz miał wyjścia. Myślisz, że Amanda przyjdzie na widzenia małżeńskie. Jest piękna, a prokuratura dorwie się do waszego majątku. Zostanie z niczym i szybko rozejrzy się za nowym sponsorem. Może znów zacznie chlać, tak jak kiedyś, a wtedy twoje dzieciaki skończą, zapewne, nie lepiej niż Kacper Sommers.

– Nie nachodź mnie więcej, Patryku, a za dzieciaka będę się modlił, bo nie widzę dla niego nadziei, skoro to ty jesteś jego ostatnią nadzieją. Nie masz szans odnaleźć go żywego. Wyjdź zanim wezwę ochronę. – Pstryknął palcami ponownie. – Laura, taniec, proszę.

Wyszedłem.

– Co za skurwiel – warknąłem, wsiadając i trzaskając za sobą samochodowymi drzwiami.

– Nie dobiłeś z nim targu, prawda?

– Musimy czekać. Jeśli zależy mu na kasie, odda dzieciaka. Chyba, że już go komuś sprzedali za kasę... za równowartość tego co wisiała im Domi albo i za większą kwotę.

– Obyś się mylił – powiedział odpalając odtwarzacz, a ja przycisnąłem gaz do dechy.

Musiałem się wyżyć na drodze, by w domu zachowywać się normalnie. Nie mogłem powiedzieć Majce, że wątpię w odnalezienie Kacpra żywego.

Musisz się dowiedzieć kim jest prawdziwy gangster

zdobywa posłuch bronią, tak żyje gangster

samotny bez nadziei, tak umiera gangster

W moim mieście znam kilku, co bardziej są jak lanser

Schowaj klamkę, pokaż duszę, opanuj żądzę

Pamiętaj że żyjemy pod tym samym słońcem.

Gangsta, schowaj kastet, schowaj nóż;

Wozisz się jak całego miasta król, zabierz swój brudny hajs

chorą banię na max, to nie dla mnie, nie dla mnie nie.

Ty schowaj klamkę, schowaj nóż;

Wozisz się jak całego miasta król, zabierz swój brudny hajs

chorą banię na max, to nie dla mnie, nie dla mnie nie.

To mafia, to mafia, biorą to co chcą i pa.

To mafia, to mafia, im więcej tym lepiej…^*(10)

Wykorzystane utwory:

^*(10) EWR - Gangsta